حضرت اوشو گُشیت:
”انسان ءِ اندر ءَ ھما وھد ءَ تاں مِھر جاہ کُت نہ کنت کہ آ وتی ”من” ءَ ساپ ءُ پلگار کُت نہ کنت”
ھمے ”من” چی یے؟ چے بلاھے کہ بنی آدم ءِ ذات ءِ تھا جاہ کُتگے؟ اوشو ءِ ردا بنی آدم ءَ درستاں چہ پیش وتی ”من” بزاں وتی ذات روپگ ءُ پلگار کنگی اِنت کہ اودا بازیں کینگ ءُ دگہ رنگ رنگیں دیھ ءُ بلاھاں جاگہ کُتگ۔ ھمے کینگ ءُ دیھ ءُ بلاھانی تُرس ءَ مھر چہ بنی آدم ءَ ھَز اِتگ ءُ بے مِھریاں بنی آدم چہ کَٹ ءُ رُج ءَ بُرتگ۔۔۔۔۔۔۔۔
زاھر ءَ بیت کنت کہ اے چاریں دانک بے معنا بہ بنت، بلے پہ راستی ایشانی تھا بلاھیں فلسفہے چیر اِنت کہ ھمے راستی مرچی بنی آدم ءِ چاگردی جاوراں گوں بندوک اِنت۔ بنی آدم ءَ وتی ”من” ءِ رکینگ ءَ چی چی نہ کُتگ۔ وتی ذات ءِ نپانی برجاہ دارگ ءَ بنی آدم ءَ کجام بے سلکیں کار نہ کُتگ۔ ھمے ”من” ءِ رکینگ ءِ واھگ اِنت کہ بنی آدمی قاتل جوڑ کُتگ۔ زورآور ءَ گوں نزوریں راج ءَ ھما کُتگ کہ تاریخ ھم شرمندہ اِنت۔ ھمے ”من” ءِ حاکمی ءِ واھگ اِنت زوراک ، نزور ءِ ھوناں تنگَگ اِنت۔ ھمے ”من” اِنت کہ مذھبی رھبندانی بنیاد ءَ دومی بنی آدمانی کُشت ءُ کوش ءَ کنگ اِنت۔۔۔۔
اوشو ءِ چاریں دانکانی ردا بنی آدم ءِ سلکاریانی مستریں سوب ھمے ”من” ءِ حاکمی ءِ برجاہ دارگ اِنت۔ ھمے بنی آدم ءِ اندری ”من” ءِ زوراکی اِنت کہ بنی آدم واجہی ءِ واھگ ءَ داریت۔ حاکمی لوٹیت۔ وتی ذات ءَ برجاہ دارگ لوٹیت۔ ھمیش اِنت کہ بالادست، ایردستیں راج ءَ غلام کنت ، زوراک ، نزور ءَ جنت ءُ پروشیت ، آئی ءِ راجی پجار ءَ گار کنگ ءِ واھگ ءَ داریت۔ ھما کس گِندیت کہ منی ”من” ءِ حاکمی نزور ترگ اِنت۔ چاگرد ءِ تھا منی واجہی ءِ واھگ ایرموش بیئگ اِنت۔ من چاگرد ءِ تھا وتی ”من” ءِ پجار ءَ جوڑ کُت نہ کناں، تہ آ گوں بالادست ءَ ھمکاری کنت، وتی ”من” ءِ برجاہ دارگ ءِ ھاترا وتی راج ءِ گما غداری کنت۔ زھگانی کوشارینگ ءَ ھوار بیت۔ ھمے بنی آدم ءِ اندری ”ذات” ءِ حاکمی ءِ برجاہ دارگ ءِ واھگ اِنت کہ بنی آدم ھما کنت کہ پیش ءَ کَس ءَ ھم نہ کُتگ۔۔۔
انسان ھر نیمگ ءَ تُرس ءَ گور جتگ۔ بنی آدم ”من” ءِ حاکمی ءِ پُرشگ ءِ تُرس ءِ آماچ اِنت۔۔ آئی ءَ وتی اندر ءَ ”من” ئے جوڑ کُتگ ءُ ھمے ”من” ءِ تھا کینگ ءُ دگہ دیھ ءُ بلاھاں جاہ کُتگ۔ ھمے ”من” ءِ حاکمی ءِ ھتم بیئگ ءِ تُرس اِنت کہ بنی آدم ءَ کُشت ءُ کوش فرمایئت۔ غداری فرمائیت۔ ھمے حاکمی ءِ واھگ اِنت کہ مذھب جوڑ بیتگ اَنت۔ خدا ءِ نام ءِ سرا ملک ٹھینگ بیتگ اَنت۔۔ تاریخ ءَ زلم ءُ زوراکیانی بازیں کِسہ نکش اَنت کہ انسان ءَ وتی حاکمی ءِ برجاہ دارگ ءِ ھاترا دومی راجانی کُشت ءُ کوش کُتگ۔۔
جنگ حاکمی ءِ واھگ داراں کُتگ اَنت۔ قتل عام مذھبی ملایاں کُتگ اَنت۔ خدا ءَ چہ تُرسوکیں مردماں کُشت ءُ کوش کُتگ۔ چیاکہ آھاں وتی ”من” یا ذات ءِ حاکمی برجاہ دارگی بیتگ، آھاں کہ وتی اندر ساپ کُتگ، ھچ وڑیں خدایانی منوگر نہ بیتگ اَنت۔ مذھبانی منوگر نہ بیتگ اَنت۔آھاں جنگ ءِ سکین کدی نہ داتگ۔ فلاسفر ءُ دانا ”من” ءِ حاکمی ءِ واھگ دار نہ بیتگ اَنت۔ پمیشا آ مھروان بیتگ اَنت۔۔۔ سقراط ءَ جنگ ءِ سکین نہ داتگ۔ ژاں پؤل سارتر ءَ مردم نہ کُشتگ ناکہ کارل مارکس ءَ۔ اروندھتی رائے ھم ”من” ءِ حاکمی ءِ واھگ دار نہ اِنت۔۔۔۔۔ پمیشا اے مھروان بیتگ اَنت ءُ مھر ءَ ایشانی اندر ءَ جاہ کُتگ ءُ بیم ءُ نفرت چرایشاں ھَز اِتگ۔
جنگ ءُ کُشت ءُ کوش ھمایاں کُتگ کہ آھاں چہ وتی خدا ءَ تُرس اِتگ۔ چہ انسان ءَ تُرس اِتگ۔ آھاں وتی ”من” حاکمی ءِ رکینگ ءِ ھاترا خدا جوڑ کُتگ۔ آھانی عبادت کُتگ۔ خدایانی نام ءَ انسان ءِ کُشت ءُ کوش کُتگ۔۔۔ راجی غدار ءِ کِسہ ھم ھمے رنگ اِنت کہ آھانی اندر ءَ ھمینکہ کینگ ءَ جاہ کُتگ کہ آ حاکمی ءِ رؤگ ءِ تُرس ءَ گور جتگ اَنت۔ آ وتی زھگانی کُشت ءُ کوش ءَ ھم کنگ ءَ اَنت۔ گوں زوراک ءَ ھمکار اَنت۔ چیاکہ راج ءِ سوب مندی آھانی ”من” ءِ مرگ اِنت۔ الس ءِ حاکمی ءِ دیم ءَ ذات ءِ حاکمی پشت نہ کپیت۔۔پمیشا مھر چہ ایشاں ھِز اِتگ ءُ اے وتی ذات ءِ غلام جوڑ بیتگ اَنت۔۔ ایشاں وتی ذات ءِ تھا ”من” روپگ ءُ پلگار کنگی اِنت۔ دانکہ مھر ایشانی دلانی تھا جاہ بہ کنت ءُ اے ذات ءِ حاکمی ءِ ھاترا اینکہ مظلومانی حون ءِ ناحق ءَ وتی گردن ءَ مہ کن اَنت۔ اگاں ناں ایشانی عاقبت ھم چو ھما زالمانی ءَ بیت کہ انسانی تاریخ ءَ ھر زالم ءِ بیتگ۔۔
