شپچراگ

لھتے کِسہ چہ ھِندوستان ءِ کوھنیں (کلاسیک) لبزانک ءَ گچین کُتگ اَنت ۔ من اے ھیالی دروشم ءَ ماں بلوچی ءَ رجانک کُتگ اَنت۔ اے گُشتن مئے مروچیگیں سیاسی ءُ ادبی لوٹاں ھمگرنچ اَنت۔ ایشانی ترینگ ءِ مول ءُ مراد ھمیش اِنت کہ ما وت ءَ پجاہ بیاریں ءُ ھما گپ ءَ پہ وت ءَ شات کنیں۔ پہ دومی کس ءَ ھم ھما گپ ءَ دوست بِداریں۔ ھما گپ کہ مارا پہ وت شات نہ بیت تہ دومی ءِ بابت ءَ ھم آ گپ ءِ گُشگ ءَ صد بر ءَ دل ءَ جُست بہ کنیں ما دومی سنگت ءَ ھما گپ ءَ گُشیں آ گپ مارا وتی ھاترا دوست بیت؟

اولی کِسہ:

زھم ءِ ٹپ رؤت ءُ زبان ءِ ٹپ نہ رؤت

”گُشنت یک ھلکے ءَ ھست اَت کسے آ سکیں بد زبان ءُ گوچلیں مردکے اَت۔ آئی ءَ گپ گپ ءِ سرا بَد بُرت ءُ بازار ءِ مردم زاہ ءُ بد کُت اَنت۔ آئی ءِ زبان چو کارچ ءَ تیز اَت۔ اے بازار ءَ آئی ءَ کس پہ وت نئیشتگ اَت۔ ھلک ءِ مردم آئی ءَ ھمینکہ تنگ ءُ دِل سوک کُتگ اِت اَنت کہ انچیں وھدی اَتک کہ ھلک ءِ مردم چَر آئی ءَ بیزار بیت اَنت ءُ بازیناں آئی ءِ گما گپ ءُ تران بند کُتگ اَت ءُ چر ایشی ءِ بدیں زبان ءِ سوب ءَ بازیں مردماں اے ھلک ھم یلدات ءُ دگہ میتگ ءُ کلگاں رپت ءُ جاھمنند بیتاں۔ گُڑا رند ءَ مرد ءَ دیست کہ من کس پہ وت نَئیشتگ۔ مھلوک چہ من بیزار ءُ شزاریگ اَنت۔ مرد ءَ ھمینکہ لوٹ اِت کہ من وتی بدیں زبان ءَ لگام بِدیاں، بلے بے سوب اَت۔ پہ ھلک ءِ مردماں آئی ءِ زبان ءَ انگر گورت۔ آخر مرد چہ وتی بدیں زبان ءَ وت بیزار بوت ءُ آئی ءَ دیست کہ من پہ وت ءَ مردم پشت نہ گیپتگ۔ دوست ءُ سنگت پشت نہ گیپتگ۔ گُڑا آ شُت ءُ یک ٹوھیں صوفی ءِ گورا کہ منی زبان ءِ دعا چی اِنت؟ اے بدیں زبان چون لگام دیگ بیت کہ ایشی ءَ پہ من مردم ءُ دوست وا پشت نہ گیپتگ۔ صوفی ءَ بازیں دم ءُ منتر ءِ وانگ ءَ رند آئی ءَ صد میھ دم جت ءُ دات ءُ گُشتے۔ ھمے کہ تئی زبان ءَ بدیں گپے دَرآیگ بیت تہ یک میھے دیوال ءِ دیم ءَ ٹُکّ۔۔۔۔۔۔۔۔ دانکہ میھ ھتم بہ بنت پدا واتر منی گورا بیا۔ مرد ءَ ھمے داب ءَ میھ دیوال ءِ دیم ءَ ٹُکّ اِت ءُ ھلاس کُتاں دوبر ملنگ (صوفی) ءِ گورا شُت۔۔ بلے مرد ءِ زبان گُشے نو ملنگ ءِ کراماتاں ھاموش کُتگ اَت۔ بلے ملنگ ءَ پدا درائینت کہ تو پدا برؤ ، وھدی کہ بدیں گپے تئی زبان ءَ درآیگ بیت تہ یک میھے چہ دیوال ءَ کَش۔ مرد ءَ ھمے وڑ کُت داں صدیں میھ ھلاس بوتاں ءُ مرد ءِ بدیں زبان ھم کنٹرول بیت۔۔۔ آ پدا ملنگ ءِ گورا حاضر بوت ءُ گُشتے کہ من سرجمیں میھ چہ دیوال ءَ کَشتگ اَنت۔۔۔ گُڑا ملنگ ءَ مرد دست ءَ گیپت ءُ ھما دیوال ءِ گورا شُتاں کہ دیوال ءَ صد میھانی ٹپ پِر اِتاں۔۔ ملنگ ءَ دیم گوں مرد ءَ کُت ءُ درائینت۔ تو اے ٹپاں گِندیے کہ دیوال ءِ سرا نَکشاں۔ ھمے وڑا تئی بدیں زبان ءِ ھمک گپ ءَ کہ تو ھما مرد ءِ بابت ءَ گُشتگ۔ آئی ءِ ٹپ ھم آئی ءِ دِل ءِ سرا ھمے وڑ نکش اِنت کہ دیوال ءِ سرا میھ ءِ ٹپ نکشیں۔ اے دیوال ءَ سَتر بہ پلگاریے بلے پیشی دیوال نہ بیت۔ پمیشا ھما مرد ءِ بابت ءَ کہ تئی زبان ءَ بدیں گپ دراَتکگ۔ آئی ءِ دل ءِ ھال ھم ھمیش اِنت کہ تئی زبان ءِ جتگیں ٹپ کدی آئی ءِ دِل ءِ سرا گار نہ بیت”

دومی کِسہ:

لِبزے کہ کپیت ماں ھاکاں، ھِچ پئیم ءَ نہ بیت پدا زورگ

ھِندو کوھنیں ”وید” آنی کِسہے کہ ۔۔۔۔

”ھست اَت مردکے کہ سکیں دوتل ءُ دوپوست ءُ پَد گُشیں مردے اَت۔ اے مرد ءَ تَرّ اِت ءُ بازار ءِ بے گناھیں مردمانی سرا وتسریں بُھتام بَست کہ آ مردمانی سر ءُ گوش ھم سہی نہ اَت۔ اے مرد ءَ اگاں دگہ مردمانی بابت ءَ دروگیں گپے اِش کُتگ اَت تہ ٹِلوئی گُٹ ءِ کُت ءُ بازار ءَ گَشت کہ پلانی ءَ چو کُتگ۔ پلانی گوں پلانی ءَ سیاہ کار بیتگ۔۔اے مرد ءَ وتسر ءُ بے سریں گپ ھم ٹھینت ءُ مردم بھتام بست اَنت۔ آ روچ ءَ کہ اے مرد ءَ کسے سرا بُھتام نہ بست تہ گُشئے شپ ءَ واب نہ کپت۔ آخر بازار ءِ سرجمیں مردم چرایشی ءَ بیزار بیت اَنت ءُ کس ایشی ءِ بے سریں گپانی گوشدارگ ءَ ھم تیار نہ اَت ءُ ھرکس ءَ اے پد گُش ءُ گوچلیں مرد دیست راھے تاب کُت۔ رند ءَ مرد ءَ دیست کہ منی شومّیں زبان ءَ پہ من مردم نئیشتگ۔۔ آ باز پشومان بوت ءُ وتی کُرتگیں کِردانی سرا گریوگ ءَ لَگ اِت۔ نو آئی ءَ مارِت کہ من چی بہ کناں کہ بازار ءِ مردمانی سِتک دوبر منی سرا برجاہ بہ بیت۔ نو چون مردم منی گپانی سرا بھیسہ بہ کناں؟ پمیشا آ پِنڈت(گرو) ئے گورا شُت ءُ گُشتے کہ من چون بہ کناں کہ مردم منی سرجمیں گُشتگیں دروگیں بُھتاماں بیھال بہ کن اَنت ءُ آھانی سِتک پدا منی سرا برجم بہ بیت۔۔ تہ گرو ءَ درائینت ھُشتر(Camel) ئے چہ پَژم ءَ بار بہ کن ءُ برؤ بازار ءِ کُنڈے ءَ بہ ریچ۔ مرد ءَ ھمے وڑ کُت۔ پدا دوبر گرو ءِ گورا اَتک ءُ وتی سرجمیں کِسہ ئے گُشت۔۔ گرو ءَ گُشت پدا برو ھمے پَژماں بہ چِن ءُ یک جاہ کن ءُ منی گورا بیار۔۔ مرد شُت تہ دیستے کہ پَژمانی نشان ھم نیست اِنت ، گوات ءَ ھر یک ٹالے پہ سرے بُرتگ۔ مرد واتر گرو گورا اَتک ءُ گُشتے پَژم گوات ءَ بُرتگ اَنت۔ گرو ءَ درائینت کہ تئی ھمک بھتام کہ تو بے گناہ ءَ مردمانی سرا جتگ اَنت، آ ھم ھمے پَژمانی وڑا گوات ءَ بُرتگ اَنت ءُ واپس زورگ نہ بنت ءُ مردمانی سِتک نو کدی ھم تئی سرا برجم نہ بیت ءُ تئی گپانی سرا نو کس ھم باور کُت نہ کنت کہ تئی بدیں زبان ءَ ماں دُنیا ءِ تھا ترا کُشتگ، بلے تو سرپد نہ یے ءُ وت ءَ زندگ سرپد بئے”
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔

گُشنت کہ انسان تھنا مکمل نہ اِنت۔ آئی ءَ لازم وت ءَ گوں چاگرد ءَ ھمگرنچ کنگ لوٹیت۔ بلوچ گُشنت کہ یک ءِ پَتر ءَ گوات بارت۔ پمیشا بنی آدم ءَ بائد اِنت وت ءَ تُرم خانے سرپد مہ بیت۔ ھمک دومی سنگت ءِ زیرگ ءُ وتی تھا آرگ ءِ جھد ءَ بہ کنت۔ سوب مندی گوں اجتماع ءَ اَنت۔ مردم کہ پُرشنت۔ سنگت کہ گِستا بنت۔ اے سرجمیں پُرشت ءُ پروشانی مستریں سوب انسان ءِ زبان اِنت۔ پمیشا انسان ءَ وتی زبان ءِ ھیال گور بہ بیت۔ زبان ھما بدیں چیز اِنت کہ بلوچ ءَ گُشتگ ”صد کٹیت ءُ دگہ صد ھم ببا دنت”۔۔۔۔بُرز ءِ گُشتگیں کِسیہاں چہ دو راستی پَدر کنگ بیتگ۔ یکے اِش کہ تو بے گناہ ءَ دومی کس ءِ بابت ءَ گپے بہ گُشے تہ آ گپ ءِ ٹپ تاں زندگی ءَ آئی ءِ دِل ءِ سرا نکش بیت۔ دومی گُشتگیں گپ دوبر واپس زورگ نہ بیت۔ پمیشا اوشو گُشیت کہ

”تو یک مردمی ءِ بابت ءَ اگاں گپے اِش کن یے آ گپ ءِ جائزہ ءَ بِگر، پدا گپ ءِ سرا تحقیق بہ کن۔ پدا آ گپ ءَ دُنیا ءِ دیم ءَ بیار”

بلے ما وت ءَ بچاریں، وتی لبزانک ءُ سیاست ءَ سئیل بہ کنیں، دُشمن وا دُشمن اِنت۔ ما ھمے کِسہانی آدینک ءَ وت ءَ بِچاریں کہ ما دوستانی دِلانی سرا چِنکہ ٹپ جتگ۔۔ ما چِنکہ دروگیں بھتام ساز اِتگ کہ نو مااِش واپس زُرت نہ کنیں۔ مئے چِنکہ وتگڑیں گپ بیتگ اَنت کہ ما ابئید ء جائزہ ءُ ابئید ءِ تحقیق ءَ وتی دوستانی دامن ءَ بستگ اَنت۔ ھمے مئے بدیں زبان ءِ ابئید جائزہ ءُ ابئید ء تحقیق ءَ سازاِتگیں گپ بیتگ اَنت کہ ایشاں ناں بی۔این۔ایف پشت گیپتگ ءُ ناں چیریں باگ۔۔۔۔۔ ما جائزہ ءِ سِکّت نہ داشتگ۔ ما تحقیق ءِ سِکّت نہ داشتگ۔ ناکہ مارا وتی زبان ءِ انان گور بیتگ۔ ھماکہ ما پسند کُتگ۔۔ ھما کہ مئے دلاں اَتکگ۔ ما گُشتگ۔ راج پروشاں وا بِل۔۔۔ ما بی۔این۔ایم ھم ونڈ جتگ۔۔ ما بی۔این۔ایف ھم ونڈ جتگ۔ ما بازیں ونڈانی تھا وت ءَ بھر کُتگ، بلے دُشمن وا دُشمن اِنت۔ آ مئے ھمک ونڈ ءِ سنگتاں آوار جنگ ءُ کُشگ اِنت۔ دراھیں سنگتاں دُشمن شھید کنگ اِنت۔ بلے ما نِشتگ ءُ بس ھمے گپ ءَ جنیں کہ پلانی تھا سرکاری مردم گون ءُ پلانی تھا دُشمن نِشتگ۔ بلے پہ راستی بِچاریے اے مئے جِند ءِ ناپوھی اںت کہ ما وتی دوست ءُ دشمن ءِ پجار نہ کتگ ءُ نِشتگ ءُ وتی دوست ءَ بُھتام بند ایں۔ یکے گُشے اللہ نظر شر نہ اِنت ءُ دومی گُشے براھمدگ ۔ یکے گُشے جاوید مینگل ھراب اِنت ءُ دومی گُشے ”جگو”۔۔۔ بلے راستی اِش اِنت کہ آ ھراب اَنت آ مرچی ھرکسی دیم ءَ پدر اَنت کہ راج ءِ سودا ءَ جنگ ءَ اَنت۔۔۔۔ ما یک رندی پدا وتی اندر ءَ سَرُک بِدئیں ءُ بچاریں کہ ما وتی دوستانی دِل ءَ چنکہ ٹپ جتگ کہ آ ٹپ تاں زندگی ءَ دُراہ بیت نہ کناں؟؟؟؟؟؟؟؟؟