دو بــــرات

 

چـُـکانی دیوان لیو ٹالستوی 

 ********** ***********

دو بــــرات

کریم بلوچ _ تهل

دو برات هوری ءَ شـُت انت که تـَرّ و گـَردے به کن انت. نیمروچ ءَ آهاں جنگل ءَ ساهی و آرام کنگ ءَ ، وپت انت و واب اش کـُت. وهدے که چه واب ءَ چست بیت انت ، دیست اش که آهانی چیرا ، ڈوکے و ڈوک ءَ چیزے نبشتگ . آواں جهد کت که به وان انت ئی:

"کسے که اے ڈونک ءَ ودی کنت ، ِبـل که هما سیده و راست به روت جنگل ءَ ،رو در آتک ءِ نیمگ ءَ ، جنگل ءَ کـَؤرے کـَیت انت ؛ ِبلّ که همے کـَؤر ءَ اوژناگ کناں ، دگه نیمگے به گـُـوَز ایت، مـَـمّــے گندایت گوں مـَـمــُـکے؛ مَـمُک ءَ چه ممّ ءَ سستگ و چـَـکاپیت و تـَچیت دیم په کوه ءَ و پـُشت ءَ هم چـَـک مه جَنْت ( ِبر مه گَـَرد ایت).کوه ءِ بـُـلـُـک ءَ لوگے گندایت و همے لوگ ءَ آ وتی وژبهتی‌ ءَ گند ایت".
برات ونت انت که چے نبشتگ، و کسانیں گوئشت :
_ بیا که ما هر دواں ( هر دوئیناں ) هوری ءَ رئیں ، بلکیں ما چه اے آپ گوئست به کنیں ،مَـمّـلـُک ءَ تاں لوگ ءَ بـَریں و هوری ءَ وژ بهتی ءَ ودی کنیں.
گـُـڑاں مستریں گوئشت :
_ من جنگل ءَ په مملکے ءَ نه رواں و تئی روگ ءَ هم وش نه بیاں . پر چا که یکمی ءَ :هچ کس نه زانت _ اے ڈوک ءِ نبشتانک راستے ،بلکیں که کسے په کندگ و ملنڈ ءَ ، اے نبشتگ انت . هـَـو ،بیت کنت که ما گپاں جوانی ءَ سرپـَد نه بیتگیں. دومی : اگں هم راستے به بنت _ ، ما رواں جنگل ءَ ، شپ بیت ، ما تاں آپ و کـَؤر ءَ سر نه بئیں ، و راه ءَ گار کنیں. اگں هم آپ و کـَؤر ءَ ودی کنیں ، ما چون چه آپ ءَ گوئست و اوژناگ کـُت کنیں ؟ بیت کنت که آپ جُهل ، تیز و پراه به بیت انت. سومی: اگں چه آپ ء َ هم به گـُـوَز اوں _ ، تئی هـَیالءَ سادگ انت که چه مـَمّ ءَ ، تو مملک ءَ به چکاپ ئے ؟ آ ما را تـَل تـَل کنت و درّیت و ما وژبهتی ءِ بدل ءَ ، وتا هچّ ءِ سرا ، بیگواه کنیں . چارمی جنجال : اگں هم ما مملک ءَ چه مات ءَ سست و چکاپت به کنیں _ ،ما بے آرام و ساهی کنگ ءَ ، کوه ءَ تـَـتک و سرکپت نه کنیں . و بنیاتی گپ ، گوئشگ نه بیتگ : چونیں وژبهتی اے ، اے لوگ ءَ پر ما وداریگ انت و ما ودی کت کنیں ؟ بلکیں اوداں هنچیں اَدنائین وژبهتی اے مئی وداریگ انت که ، ما را په ِبه گـَزَر و پـَـکار نه انت.
کسان تریں گوئشت :
_ منی هیال ءَ چو نه انت. هنچو په بیکاری ءَ چشیں گپے ءَ ، چشیں ڈوکے ءَ کسے نه نبیسیت. پهک و جوانی ءَ ، سرجم روشن و پـَدر انت. یکمی گپ : ما چیزے گار و زیان نه کنیں ، اگاں همے گپاں به چاریں و به چـَـکـّـاسیں . دومی: اگں ما همے گپ ءِ رند ءَ مه رئیں ، دگه کسے همے ڈوک ءِ گپاں گند ایت ، وانیت و رندا کپیت و وژبهتی ءَ ودی کنت و ما را چیزے نه رسیت. سومی گپ : اگں جهد مه کن ئے و کار ءَ بنگیج مه کن ئے، جهان ءَ هچ چیز ترا شات کت نه کنت. چارمی :من نه لوٹاں که کسے هیال به کنت که من چه چیزے ءَ ترساں .
گـُـڑاں مـَسترین ءَ گوئشت :
_ پیریناں گوئشتگ :" مزنیں وژبهتی ءِ رندا کـَـپ ئے ، کسانیں وشی و وژبهتی ءَ هم گار کن ئے" ؛ هـَـو ! گوئشتگ اش : " آزمان ءِ بالیں سیسوگ و کـَـپینجراں ، کـَس ءَ دَیـَگ ءِ لبز ءَ مه کن ، دست ءِ گپتگیں جنجشک ءَ به دئے ".
کسترین ءَ در رائینت :
_ من اشکتگ : "گــُـرکاں تـُرس انت و لـَد و جنگل ءَ نه رَو انت " ؛ هـَـو ! گوئشنت : " ایریں ڈوک ءِ چیرا ، آپ نه رُمبیت ". منی هیال ءَ رَوَگ لوٹـیت .
کستریں برات سرگپت و شت و مستریں نه شت و مَــنت.
هنچو که کستریں برات شت جنگل ءَ ، کـَؤر و آپ ئی دیست ، اوژناگ کنان ءَ دومی تیاب ءَ سر بیت و هموداں مـَـمّ ئی دیست . مـَـمّ وَپتگ ات . آ مملک ءَ زُرت و کوه ءش تچاں بیت ، بے ایشی که وتی پـُـشت ءَ چـَـک به جنت. تهنا تا بـُرزگ ءَ تتکگ ات که _ مردماں آئی ءِ وش آتک ءَ در کپت انت ، پر آئی ءَ شـَوکیں و شاهی اپس گاڑی اے آرت و شهر اش برت و تزار و بادشاه اش کت.
آ ، پنچ سال ءَ تزار و بادشاه ات . ششمی سال ءَ دگه زوراک و و جنگولیں بادشاه و تزارے ،شهر ءِ ِگـرَگ ءَ آتک ، زوراکیں بادشاه ، شهر ءَ گپت و پیشی بادشاه ، چه شهر ءَ تتک. گـُڑاں ورناتریں برات ، اپَـدا تـَرّاں و گَرداں ، وتی مستریں برات ءِ کــرّا شُت.
مستریں برات ، کـَلّـگے ءَ نشتگ و آبات ات ، نه سـَکّ هستگار ات و نه نیزگار . براتاں یک و دگر ءِ گندگ ءَ وش بیت انت و وتی یات و ترانگ اش ، بُنگیج کـُـت انت.
مستریں برات گوئشت :
_ گندئے که منی گپ راست بیت: منی روزگارمدام آرام و جوان بیتگ ، بَـلے تئی بل که تزار بیتگ ئے ،بلے باز سکی و نه وشی ات دبستگ.
و کسانیں گوئشت :
_ من هم پَـشَـل و پشیمان نه اوں که جنگل ءَ شت اوں و کوه ءَ سر کپت اوں ؛ ِبلّ که منی زند هنّی جوان نه انت ، بلے چیزے هست که چه وتی زند ءَ به گوئشاں و یات به کناں ، بلے ترا یات کنئگ و گیر آرگ ءَ چیزے نیست .
و هر دواں کند ات .